Спадчына 5-6/2000

Ў 1914 — 1920 гг. У XIII—пачатку XIV ст. землі Літвы й Беларусі склалі аснову Вялікага Княства Літоўскага, калыскі беларускага й літоўскага народаў. Продкі сучасных літоўцаў далі назву насельнікам дзяржавы (іх называлі ліцвінамі), але самі ў сутнасці беларусізаваліся, прынялі старабеларускую мову як афіцыйную мову дзяржавы, а таксама праваслаўнае веравызнанне, якое панавала ў землях Полаччыны й Тураўшчыны. Пасля дынастычнай уніі з Польшчай у канцы XIV ст., якая ў 1569 г. была пераўтворана ў рэальную ўнію, на народы ВКЛ аказвалася моцнае палітычнае й культурнае ўздзеянне з боку Полыдчы. У рэшце рэшт, паланізацыя эліты прывяла да заняпаду літоўска-беларускае дзяржаўнасці, нягледзячы на тое, што элементы яе захоўваліся аж да канца XVIII ст., калі Літва й Беларусь інтэграваліся ў палітычную й сацыяльна-культурную прастору Расеі. Панаванне яе знізіла значнасць польскага ўздзеяння на гісторыка-культурнае развіццё ВКЛ (хоць цалкам яго не ліквідавала). У канцы XIX—пачатку XX ст. беларускія й літоўскія землі зблізіліся ў гаспадарчых дачыненнях, асобныя часткі, прыкладна роўныя ўзроўнем развіцця, знаходзіліся ў стане ўзаемнае залежнасці. (Беларуска-літоўскія дачыненні, фрагмэнт)

• Месца выхаду: Менск
• Дата выхаду: 2001-03
• Рэдактар: Ракіцкі Вячаслаў
• Выдавец: Беларускі фонд культуры, Рэдакцыя часопіса Спадчына
• Памеры: 256с., 24 см
• Copyright: © 1990-2008 by Спадчына
• Кнігазбор:
  • BTH — бібліятэка Беларускага Гістарычнага Таварыства, ul. Proletariacka 11, Białystok (папяровы асобнік)
  • EEDC — бібліятэка Усходнеэўрапейскага дэмакратычнага цэнтру, ul. Proletariacka 11, Białystok (папяровы асобнік)
• Інвэнтарныя нумары: BTH — 88, EEDC — 3621