Лабух
Раманчык
Някляеў Уладзімір
1 Я ведаю, што ўраніцы, прачынаючыся...
”...быць беларусам — бяда.Ды што зробіш?
Гонар не дазваляе
кімсьці іншым стаць”.
Сакрат, -
у размове з аўтарам.
Я ведаю, што ўраніцы, прачынаючыся, яна доўга не расплюшчвае вачэй, бо ў сне забылася, як я выглядаю, і баіцца ўбачыць падношанага мужчыну з маршчынамі, якія не здолела разгладзіць нават ноч, праспаная на яе абцягнутым маладой скурай, белым, высокім і круглым плячы. Нарэшце яна асмельваецца, паціху вызваляе плячо з-пад маёй шчакі, прыўздымаецца на локаць, крыху паварочваецца і глядзіць... Не, не такі ўжо страшны, не гэтак ужо страшна стары, як ёй здавалася, пакуль мяне не помніла, уяўлялася, пакуль баялася расплюшчыць вочы. І маршчыны толькі дзве — і адна з іх, можна сказаць, і не маршчына... Так, маршчынка... Яна з палёгкаю ледзь чутна ўздыхае, гладзіць мяне шоўкавымі падушачкамі пальцаў па скроні, па шчацэ, па шыі, яе рука слізгае пад коўдру — па маіх грудзях, жываце, далей, глыбей, і там, у глыбіні, каля мэты, нерашуча і насцярожана замірае. Яна думае, што ёй рабіць і ці рабіць тое, пра што яна думае. Мне ўсяго б толькі зварухнуцца, сонна падацца да яе, каб дапамагчы ёй не думаць, але я ўжо не кожнага разу спакушаюся на ранішнія любоўныя ўцехі пасля ўцех начных, і сёння якраз той выпадак. Яна ўсё разумее, зноўку ледзь чутна ўздыхае, шоўкавыя падушачкі лашчацца зваротным шляхам па маім жываце, па грудзях, па шыі, па шчацэ, па скроні, да якой яна дакранаецца губамі, вылузваецца з-пад коўдры, сядае на край ложка, пацягваецца соладка, устае і падыходзіць да вакна. Паміргваючы прыжмуранымі вейкамі, я любуюся залацістымі на сонцы ў вакне лініямі яе цела, тым, як імкліва спадаюць яны па баках да таліі і запавальняюцца там, перацякаючы ў акругласць клубоў, з якіх плаўна сцякаюць па сцёгнах, па каленях, лытках, па ўсіх стройных, доўгіх-доўгіх, амаль бясконцых яе нагах, якія яна, кахаючыся, закідвае ў нябёсы, дзе лятае... „Не, сёння з раніцы без палётаў, у кожным узросце свае перавагі", — думаю я, моцна зажмурваючыся, але зноў вярнуцца ў сон і пакінуць яе адну каля вакна ўжо не магу, і таму кажу насуперак сабе самому:
— Лі-Лі, ідзі да мяне.
Імя яе гэтак і ў пашпарце запісанае: Лі-Лі. Нібы яна кітаянка якая, хоць ніякая яна не кітаянка. Бацька яе займаецца кітайскай філасофіяй і лічыць мудрацамі ўсіх кітайцаў — у тым ліку вялікага Мао, які пераплываў Амур.
Выгляд аголенай жанчыны — свята вачэй, з якога пачынаюцца для мяне ўсе астатнія святы, якіх без першага свята не бывае. Але, калі вырашаеш не лятаць, лепей не глядзець на лятучае, як сказаў бы вялікі Мао.
Яна ведае, як мяне будзіць, павольна-павольна сцягвае з мяне коўдру, сядае мне на ніз жывата, схіляецца нада мной, накрывае лоскатнай, бязважкай хваляй валасоў, пад якой нядаўні шлях шоўкавых падушачак яе пальцаў паўтараюць яе аксамітныя, вільготна-цёплыя губы. Яна не спяшае спускацца з нізу майго жывата, сядзіць на мне, як ангорская кошка, выгінаючыся і ўсё болей даючы волю гулліваму языку, які чым ніжэй па шыі, па грудзях, па жываце, тым цяплей, тым гарачэй, і калі ён горача кранаецца майго пупка, я ўжо ўвесь стаю, і тады яна пачынае рухацца клубамі па маіх сцёгнах, зноў ніжэй, ніжэй, і мяне мякка, як аблачынка, гладзіць яе залатое, рыжавата-пуховае руно, што сплывае да маіх каленяў, а па мне ўжо слізгае яе атласны жывот, яна заціскае мяне ў пругкія, шырока расстаўленыя грудзі, адпускае, лашчыцца ружовымі бутончыкамі саскоў, зноў заціскае ў грудзі, я вырываюся, падкідваюся, узлятаю — і яна палоніць гарачымі губамі, ловіць гуллівым языком, атуляе і ўбірае ўсяго мяне ў расквітнелы пацалунак...
— Ідзі да мяне... — паўтараю я сціснутым шэптам, знемагаючы ад асалоды і трывання. Прыпадняўшыся, я хапаю яе за клубы так, быццам хачу іх разадраць, раскідаць па розных полюсах Зямлі, перакульваю, вырываючыся з палону, пад сябе, мы ледзь не падаем з ложка, я навальваюся на яе, уціскаю ў гэты ложак, у падлогу, у саму Зямлю, з якой звязаная і знітаваная яна ўсімі сваімі сакавітымі грахамі, цалую, прыдушваю і прыкусваю яе рот, яе гарачыя губы і гуллівы язык, злізваю пах яе, пах жанчыны, з шыі, з плячэй і ключыц, каля якіх бездапаможна б’юцца блакітныя жылкі, зарываюся ў пругкія і душныя, з потам жадання, грудзі, па чарзе ўцягваю ў сябе, стрымліваючыся, каб не ўкусіць, бутоны саскоў з вершалінкамі пагоркаў, малочна-белых клумбаў, на якіх яны ружавеюць, і па жываце, не прамінаючы пупка, што дробна пульсуе пад маімі губамі, дасягаю рыжавата-пуховага руна, мэты ўсіх арганаўтаў, у якім і схаваная сама мэта з яе пахам лона, пахам вульвы — злітным з пахам жанчыны і ўсё ж асобным ад яе. Паласціўшыся ў рыжаватым руне на мякка-падатлівым пагорачку лабка і ўдыхнуўшы ягоны пуховы пацалунак, я спускаюся ў даліну жадання і пяшчотна, на кончыку языка апускаю пацалунак пад вялікія губы вульвы, кладу яго на іх унутраную, пунсовую, тонка-тоненькую скурку і набліжаю пацалунак да клітара — маленькага вулкана вульвы, сусветнага вулкана жаночай страсці.
— Ідзі ў мяне! — выдыхае яна, закусваючы губы і качаючы галаву на падушцы, згінае і падымае, падымае ногі, аплятае мяне імі пад пахамі і ўсцягвае, ускідвае на сябе. — Ідзі, ідзі, ідзі!..
Я ўрываюся ў яе, забыўшыся на ўсе папярэднія ласкі, дзікім кабаном, ашалелым жарабцом, я тапчу і душу яе, ламаю і разрываю, але яна ва ўсім гэтым знаходзіць, вынаходзіць рытм, змушае мяне запавальняцца і зноў разганяцца, пазногцямі ўпіваецца мне ў спіну і ўсё ўздымае, уздымае свае доўгія-доўгія, амаль бясконцыя ногі ў нябёсы, дзе пачынаецца палёт...
"А... о... у...” — чую я першыя гукі гэтага палёту, якія паступова перарастаюць у воклічы, для якіх не існуе фанем, якія немагчыма перадаць звычайным чалавечым голасам, а хіба толькі музыкай, але я такой ніколі не чуў, перадаць хіба толькі звярыным рыкам і птушыным крыкам, і я зліваюся з ёй у гэтым рыку і крыку, у енках, вісках і стогнах, зліваюся з ёй у чырвонай, распаленай цемры яе вульвы, якую хачу прабіць, прабіць, прабіць! — і прабіваюся, выштурхаюся, вырываюся, выліваюся і выліваюся, выліваюся, страчваючы свядомасць, з чырвонай-чырвонай і распаленай-распаленай цемры ў прабоіну святла: о!.. у!.. а!..
Ногі яе яшчэ ўскінутыя, яны ўздрыгваюць і ўсё цягнуцца ўверх, каб зачапіцца за вышыню, дзе, ападаючы, доўжыцца палёт, але рукі ўжо паслабілі абдымкі, і пазногці болей не ўпіваюцца ў спіну. Нарэшце яна пластылінава размякчаецца пада мной, раскідвае ногі і рукі, глядзіць на пазногці, пад якімі кроў мая і скура, і, нібыта прабачаючыся, шчасліва кажа:
— Я зноў цябе ўсяго пашкамутала і падрапала...
Яна, як перанароджаная, і я вачэй не магу адвесці ад твару яе — такі ён пасля гэтага натолена-прыгожы... Яны ўсе перанараджаюцца, нешта з імі ўсімі пасля гэтага адбываецца, нават жабкі пераўтвараюцца ў царэўнаў, хоць і жабкі, і царэўны драпаюць спіну...
Некалі, раней, калі я быў жанаты спачатку на адной жанчыне, а пасля на другой, падрапаная спіна была праблемай. Цяпер не. Цяпер праблема ў тым, што ў мяне няма ніводнай жонкі, а я да іх звык, таму іншым разам згадваю іх і сумую. Не па кожнай асобна, а па абедзьвюх, як па адной. Тым больш, што ў мяне ад іх дзеці, дачка ад першай і сын ад другой. Я не кідаў ні сваіх жонак, ні сваіх дзяцей, жонкі самі мяне кінулі і дзяцей пазабіралі. Няма ў свеце істоты болей жорсткай і несправядлівай, чым жанчына.
Я здагадваюся, пра што яна зараз папросіць.
— Раскажы, як ты страціў нявіннасць... Ну-у, раскажы...
Калі я раскажу, яна зноўку ўзбудзіцца. Плыстылін пада мной сціснецца ў пластычную гуму, якая будзе напінацца і звінець, успамінаючы папярэднія і рыхтуючы новыя палёты. Сёння за ноч, разам з ранішнім, іх было чатыры, і з пятага я ўжо магу не вярнуцца. Таму найлепей зараз нечакана, без падрыхтоўкі ўстаць і першым зачыніцца ў ваннай. Што я і раблю, а яна, пакуль яшчэ пластылінава размяклая, не паспявае мяне злавіць.
Пад душам хораша. Нідзе, бадай, мне так не хораша, як пад душам. На нюх не выносячы мужчынскіх цел — ні худых ні тлустых, ні кволых ні мускулістых, ні гладкіх ні валасатых, абсалютна і катэгарычна ніякіх, я не надта б любіў і сваё, але я змушаны яго любіць па двух прычынах. Прычына а/ — толькі яно можа спаць з жанчынай, і прычына б/ — толькі яно можа стаяць пад душам. Ці можна сказаць і наадварот: спаць пад душам і стаяць з жанчынай... Але нават жанчына, калі расспыпаецца і паколвае, струменіцца па целе цалавальніца-вада, часова можа перачакаць. Я рыба па задыяку, а рыба без вады, пра якую ніхто не ведае, што яна такое... ну што такое рыба без вады?
Не магу прыдумаць, што? Ну, рыба без вады...
Гэта не проста: што-небудзь прыдумаць. Спрабавалі?..
Да гэтай пары яны мне любоўна кажуць: „Якое гладкае ў цябе і мускулістае цела...” Я не выхваляюся, не, бо не выношу ніякіх мужчынскіх цел і не надта люблю сваё, але так яны, жанчыны, кажуць. І дасюль для мяне загадка: як і за што яны мужчынскае цела могуць любіць?
Можа, рыба без вады — што вада без рыбы?.. Не, нешта не тое...
Адзінае, мілыя дамы, што можна і варта было б любіць вам у мужчыне — член. Я б мог назваць яго так, як ён называецца, бо член і ў імпатэнта... але Лі-Лі адварочваецца, калі я лаюся. Не кажа: не лайся, а гэтак во раз — і адварочваецца... Плаўна...
Мне не хочацца, каб Лі-Лі ад мяне адварочвалася... Ні плаўна, ні як-небудзь яшчэ...
Вобла — во што рыба без вады. Бо вобла — рыба, але без вады...
Усе вы прагнеце ад мужчыны праўды, а член — адзіная мужчынская праўда і ёсць. Дык вы яго і любіце, я не сустракаў ніводнай, каб не любіла.
У мяне не вялікі і не маленькі, не худы і не грубы, так, сярэдні. Але стойкі, гэта я сам разумею. Таму, калі мужыкі пачынаюць пахваляцца, як і колькі разоў маглі, заліваюць, як і колькі разоў могуць, я звычайна маўчу. Пра што гаварыць, калі стаіць?.. Дык скажам дзякуй яму, памыем яго ўсяго да кораня, галоўку ягоную і шыйку, і спінку, і бачкі, пагушкаем нырца-малайца ды пагладзім — і душам на яго, душыкам, ух ты, ухценькі, стомлены, змораны, знясілены мой... Давай-давай, весяліся ў вадзіцы, дзе нам, рыбам, яшчэ весяліцца?.. А тое, што за ноч гэту Лі-Лі цябе пагрызла ды пакусала трохі, дык нічога, пройдзе, на гэта не зважай і не звісай праз гэта... Яна Дзева крылатая — і там, дзе яна лятае, нам лятаць не дадзена, так што невядома, у чым яе вінаваціць, ды й ці можна... Каб дадзена было, дык мы яе, можа быць, не толькі б пагрызлі ды пакусалі, а ўзялі б ды зжэрлі. Цалкам, а не па кавалачках, каб сок з яе цадзіўся!..
Толькі не дадзена. Альбо так: дадзена, ды не ўсё... Не да рэшты. Трошкі той, хто даваў, сабе пакінуў... Лятаю, але не вышэй за неба, недзе блізка каля яго, з Лі-Лі асабліва блізка. А Лі-Лі ў тыя імгненні так высока нада мной, у такім далёкім космасе, што паміж намі — светлавыя гады...
Я лётчык, які не прайшоў адбор у касманаўты. Але не страчваю надзеі. Бо ў мяне ўсё ж бывалі такія палёты, такія палёты — да бязважкасці...
Зямных гадоў паміж намі дваццаць два — і ўсе з майго боку, бо Лі-Лі толькі дваццаць. І пазнаёміла мяне з ёй мая дачка, і звяла нас яна якраз для таго, чым мы зараз з Лі-Лі і займаемся. У разуменні маёй дачкі, якой чорт ведае што наплялі і мая першая жонка, і мая жонка другая, і іншыя, мне малавядомыя, жанчыны, я секс-трэнер, секс-гуру — вось так. Пра гэта яна і распавяла Лі-Лі, якой хацелася лятаць. Сказала, што ёсць у яе на прыкмеце лётны інструктар.
Як вам?..
— Давайце паспрабуем, што вам з таго станецца? — здзівілася Лі-Лі, калі я, з нечаканкі разгубіўшыся, прамаўчаў на яе прапанову пайсці і неадкладна заняцца палётным сексам. — Калі ў мяне з вамі, у вас са мной так не выйдзе, як з іншымі ў вас выходзіць, я нікому не скажу.
— Чаго ты не скажаш?.. — прыгледзеўся я да яе, бо было да чаго. Гонкая, светла-каштанавая, з вялікімі, глыбокімі і таксама каштанавымі, але смугла, прымглёна-каштанавымі і крыху затуманенымі ў глыбіні вачыма, яна за стойкай бара, дзе мы пілі каву, сядзела не сутулена, як мая дачка ды й амаль усе яны, цяперашнія, а роўненька, стройна, спінку проста і попку кругла, і нічым не сціснутыя грудзі яе тырчэлі ў бакі, страляючы па ўсім бары, і з-пад міні-спаднічкі, нават з высачэзнага, спічастага крэсла дастаючы да падлогі, закідваліся адна на адну такія лёжкі-ляжкі, раслі ў чорных калготках такія ногі, такія ногі... — Што ў нас не выйдзе?
— Ну палёт, зоры, сонцы, космас, занябесны свет... А то я проста ці ляжу, ці стаю на карачках, соўгаюся, торгаюся — і ўсё.
— Дык занятак такі... і соўгацца... і торгацца...
— Вы, як з дурніцай якой, трындзець са мной будзеце? — паплыў туманок у яе смугла-каштанавых вачах. — Трахаемся, ці не?..
І як бы вам такое, калі б насупраць сядзела ваша дачка — і ўгаворвала б вас на тое ж, старалася для сяброўкі?.. Паспрабуйце пры дачцы ўзяць ды сяброўцы яе сказаць: добра, давай трахнемся.
Для дачкі я ні ў якім разе не зацяганы блядун, як для былых маіх жонак, а неўтаймаваны асілак, Дон-Жуан, Жыль дэ Рэц, Казанова, секс-бацька. Нейкага секс-бацьку гэта, можа, і цешыла б, але мяне цешыць не надта. Па праўдзе сказаць, зусім не цешыць. Калі я гляджу на дачку, я думаю, што я, яна і яе маці маглі б жыць нармальнай сям’ёй, але не жывём, бо я зацяганы блядун. Зрэшты, тое самае я думаю, калі гляджу на сына. Дачцы маёй, як і Лі-Лі, дваццаць, сыну шаснаццаць, і ён прызнаўся мне, што мастурбіруе, але дапамогу сябровак сястры не прымае. Гэта ён дарэмна, толькі я пакуль не прыдумаў, як яму пра тое сказаць. Сын мой для мяне заразумны, паліглот і хакер.
— Тук-тук-тук, ты вымыў струк?.. — пытаецца з-за дзвярэй ванны Лі-Лі. Я ўпускаю яе, каб разам раскашавацца пад душам. Плаўная і струменістая, як цалавальніца-вада, Лі-Лі сцякае па мне і апускаецца на калені, але гэта ўжо толькі гульня.
— Ах! — артыстычна, з непадробным жалем ускліквае Лі-Лі і ўздрыгвае спінай з трыма радзімкамі на правым і дзвюма на левым плячы, пяцізоркавая. — Я не толькі падрапала, я цябе ледзь не з’ела... Бедненькі... — І кладзе бедненькага на белыя зубы, і хоць і асцярожна, але ўсё ж балюча прыкусвае...
З усіх жывых істот на свеце няма істоты больш бязлітаснай, чым жанчына. Нават калі ў яе смугла-каштанавыя вочы і туманок у вачах.
Божа, як я люблю нараніцы паспаць! Тымі кароткімі, летуценнымі снамі, якія нібыта сны, а нібыта і не сны. Найлепшае, што можна адчуваць, апрача вады і жанчыны, гэта якраз дрыготкую, пульсуючую прысутнасць і непрысутнасць у свеце, стан паміж сном і явай, на іх мяжы, дзе сплятаюцца фантазіі і рэальнасць — і ты можаш доўжыць і доўжыць адно ў другім. Усё, што я ў жыцці сыграў, прыдумаў і зрабіў, ці пра мяне кажуць, што я гэта сыграў, прыдумаў і зрабіў, я ўзяў з ранішніх сноў. Але толькі не пасля жанчыны. Нехта з вялікіх мудрацоў накшталт Мао казаў: тое, што аддаеш жанчыне, забіраеш у Бога. Для мяне гэта нейкая незразумелая праўда.
Але ж у Бога ўсяго многа — і мне не шкада...
Раскашаваўшыся пад душам і памяняўшы скамечаныя і потныя прасціны на свежыя і хрумсткія, мы зарываемся ў ложак. Тыркаючыся да Лі-Лі пад паху, якая таму і паха, што пахне, і ўвесь пах жанчыны ў яе пад пахай, хай нават дэзадарантамі прытручаны, я кручуся, выбіраючы самае ўтульнае месца, а Лі-Лі ўсё яшчэ нечага не хапае, чагосьці ёй не стае...
— Ну-у, раскажы, як ты нявіннасць страціў... Раскажы, не сонься... Ну-у, не спі, я не буду фейнічаць...
Гэта яна пра фею, з якой я нявіннасць страціў...
І што ў Лі-Лі за бзік — я ўжо колькі разоў расказваў! Першы раз расказваць не трэба было.
Пры беразе каля піянерскага лагера стаяла ў рацэ выгарадка з металічнай сеткі, каб піянеры з піянеркамі, купаючыся, не павыплывалі на рачную быстрыню і не патапіліся. Лагернае начальства больш за ўсё баялася страціць пагалоўе, бо ў тым залатым піянерскім часе за страту піянера, хай сабе нават самага засранага, любому начальству галовы адрывалі і сабакам кідалі. Гэта ўжо зараз, цяпер, у постпіянерскай прасторы так павялося, што піянеры знікаюць масава, а начальству хоць бы хрэн.
Па беразе кульгаў прыгорблены Максім Герасімавіч Блонак, папросту Блонька, старшы лагерны важаты і баяніст, які злосна зыркаў на кожнага, хто набліжаўся да сеткі, і адразу кідаўся ў пагрозлівы крык:
— Я табе падплыву! Я табе паднырну! Я табе яйцы адарву, байструк!
Яйцы ён гразіў адарваць і піянерам, і піянеркам — хто іх там у вадзе разбярэ.
У адрозненне ад усяго астатняга лагернага начальства, якое сярдавала на піянерак з піянеркамі праз магчымую і зусім верагодную бяду, злавала з-за страху застацца без галавы, кінутай сабакам, Блонька злаваў з-за нянавісці. Ён зусім не хацеў захаваць піянерскае пагалоўе, ненавідзеў нас і насампраўдзе жадаў толькі таго, каб мы ўсе паднырнулі пад сетку, павыплывалі на быстрыню, патапіліся, і каб рака знесла нас у далёкае Балтыйскае мора. І тады б ён сказаў начальству: „Глядзі, як ціха і як чыста!.."
Глядзі, як ціха і як чыста, — пачатак песні, якую Блонька сам прыдумаў, сам, як ён казаў, трохі падзаікаючыся, са-склаў — і штодня змушаў нас спяваць:
Чуваць маскоўскі бой курантаў,
І горны ўскінулі гарністы,
Дванаццаць юных музыкантаў!
З якім жа слыхам нарадзіцца трэба было, каб праз восемсот восемдзесят пяць кіламетраў — мы па карце вылічылі — бой курантаў маскоўскіх пачуць...
Праз гэту песню, у якой дванаццаць юных музыкантаў перайначваліся намі роўна ў столькі ж юных мастурбантаў, праз баян ды музыку, а не з-за таго, што быў ён кульгавы, прыгорблены ды падзаікасты, Блоньку і кахалі студэнткі-піянерважатыя. З адной з іх, Святланай Мікалаеўнай, мы Блоньку высычылі, падлавілі і сфатаграфавалі са спушчанымі штанамі ў лесе за мурашнікамі. Святлана Мікалаеўна, ухапіўшыся за пахіленую сасонку, стаяла нагнуўшыся, і на фотакартцы ўсю яе было не распазнаць, але Блонька, які прыстроіўся да яе голага, з задранай спадніцай, азадку, праз горб свой і сухотную нагу разпазнаваўся ўвесь. Мы падкінулі фотакартку ў футарал баяна — і назаўтра з вачэй Блонькі ляцелі маланкі, а з роту рваліся, падзаікаючыся, грамы.
Зразумела, што мы — гэта не ўсе піянеры з піянеркамі, колькі нас было ў лагеры, але Блонька не ведаў, хто канкрэтна распазнаў яго пры аголеным азадку Святланы Мікалаеўны, і таму ненавідзеў кожнага і ўсіх. Аднак найперш ён — і справядліва — падазраваў і ненавідзеў мяне, бо адзіны фотаапарат, які меўся ў піянераў з піянеркамі, быў маім.
Да таго ж я граў на баяне — і не горш за Блоньку.
— Дзе твая „Змена"? — адвёў ён мяне ў лес, у самы гушчар, быццам забіць збіраўся і ламаччам закідаць.
— Сам абшукаўся, Максім Герасімавіч... Нехта ўзяў...
— Калі ўзялі?
— З тыдзень таму. Я ўжо хацеў ці вам, ці начальніку лагера сказаць, ды запіску падкінулі.
За вуха Блонька хапаў балюча, касціста — але я трываў...
— Што ты мне лепіш?.. Якую яшчэ запіску?
— Гэтую во... — круціўся я туды, куды круціў Блонька, каб толькі не адарвалася вуха, бо што я тады за музыкант?..
Запіску я сам са-склаў, напісаўшы тлустымі друкаванымі літарамі: „ФОЦІК ВЕРНЕМ. ПРЫХОДЗЬ СЁННЯ А ПОЎНАЧЫ Ў ШОСТУЮ ПАЛАТУ. МАЎЧЫ!"
Блонька глянуў на мяне недаверліва.
— Там жа піянеркі...
Я здзівіўся з ягонай недаверлівасці.
— А то піянеркі фоцік сцягнуць не могуць!
А поўначы Блонька паляваў на піянераў з піянеркамі каля дзвярэй шостай палаты. Піянеркі пад гэты час палатамі з піянерамі памяняліся, пакінуўшы піянерам адну Зоську Путырскую, якой ужо ў трынаццаць гадоў на ўсё было чхаць і пляваць, толькі смерць як паглядзець хацелася, як піянеры мастурбіруюць на хуткасць. Мы паабяцалі ёй паказаць — і яна згадзілася пастаяць пасярод палаты на карачках, аголенай срачкаю да дзвярэй.
Прыслухаўшыся і пачуўшы а поўначы ў шостай палаце прыглушаныя недзявочыя галасы, Блонька ўварваўся, запаліў святло — і ўбачыў тое, што ўбачыў: голую срачку і паўкругам вакол яе — дванаццаць юных мастурбантаў з горнам, барабанам і чырвоным сцягам. Відовішча ўразіла яго да зацьмення мазгоў, і пакуль ён кульгаў па лагеры і падымаў трывогу, піянеркі перабеглі да сябе, піянеры да сябе, патушылі святло ды паклаліся спаць — і Блонька паўстаў перад трывожна паднятым начальствам, якому не хацелася лішняга скандалу, кульгавым і гарбатым ідыётам, якім ён і быў. „А чаму піянеры аказаліся ў раптам спусцелай палаце піянерак, калі ў іх свая палата ёсць? А што яны там адны рабілі? Калі тое, пра што вы, Максім Герасімавіч, кажаце, дык гэта яны маглі і ў сябе рабіць. І куды падзеліся піянеркі, чаму іх піянеры павыганялі, пакінуўшы адну нейкую голую срачку? Піянеры ўсе, па-вашаму, псіхічна хворыя?..” — пыталася начальства ў Блонькі, і ні на адно з пытанняў Блонька талкова не мог адказаць. Нашага спектакля, жарту нашага ён не зразумеў — і з той ночы з ідыёцкай сваёй зацыкленасцю думаў адно пра помсту. І ўрэшце ён мяне дапёк.
Плёскацца нам, як нейкім жабінам, у скаламучанай выгарадцы было невыносна, але тых, хто паднырваў пад сетку і вырываўся на вольную плынь ракі раз і другі, на трэці раз з лагера выганялі. За мной былі ўжо два разы...
Таксама загадка, калі нармальнымі мазгамі ўдумацца... Ну, чаму два разы — яшчэ можна, а тры — ужо не?.. А раптам якраз другім разам на дно пойдзеш?..
— Паднырні і зрабі выгляд, што топішся, — сказаў я Зосьцы Путырскай, якой чхаць і пляваць было на ўсё, а тым болей на тое, што яе аднекуль выганяць. Яна паднырнула пад сетку, выплыла на быстрыню і пачала тапіцца.
— Максім Герасімавіч, Зоська топіцца! — закрычаў я панічным голасам, не ведаючы, ці ўмее Блонька плаваць. — Ратуйце!
— Эй вы, хто-небудзь!.. — спудзіўся Блонька. — Да яе!.. Да яе!..
Ратаваць Зоську ніхто не кінуўся.
— Няма дурных!.. Каб з лагера выгналі?..
— А-а-а!.. — галёкала Зоська.
Ні лагернага начальства, ні важатых блізка не было. Нерашуча пакульгаўшы па беразе і не ўбачыўшы нікога, хто б паспеў на дапамогу, Блонька ў адзежы палез у ваду. Плаваць ён, аказалася, ці зусім не ўмеў, ці ўмеў не недта. Я гэта зразумеў, калі, махнуўшы разы тры-чатыры рукамі, ён камянём пайшоў на дно.
"Ну і прыдурак!” — падумаў я, паднырваючы пад сетку, дзе мяне раптам перавярнула, бо я зачапіўся ў спешцы за дрот трусамі, і здорава прадрапала ад паху да каленяў. Вылузнуўшы з трусоў і пакінуўшы іх пад вадой на дроце, я даганяў і даганяў Блоньку, якога зносіла рака ў далёкае Балтыйскае мора — і Зоська, галёкаючы так, нібы не на ўсё ёй чхаць і пляваць, са мной Блоньку даганяла, і яшчэ дзесяткі два піянераў з піянеркамі, але рака была хутчэй за нас... Хуткая рака...
Блоньку вылавілі кіламетры за паўтары ад лагера, пад мастом, да адной з бетонных паляў якога рака Блоньку прыбіла, не данесла да мора... Зрэшты, ніколі ў мора ён і не хацеў, і песняў марскіх не спяваў ніколі.
З рэчкі мяне, не зважаючы на тое, што голы, у адным ручніку, зацягнулі за вушы ў медпункт. Там стаяла белая шафка з інструментамі і лекамі, белая тумбачка, белы зэдлік і два нікеліраваныя ложкі — на выпадак каранціну. Паколькі ні са свінкай, ні з больш сур’ёзнай інфекцыяй ніхто з піянераў і піянерак у каранцін не патрапляў, ложкі ў медпункце былі сто разоў перамененыя, перанесеныя з палат, самыя даламаныя. Таму медсястра Таццяна Савельеўна займалася з начальнікам лагера тым жа, чым займалася піянерважатая Святлана Мікалаеўна з важатым-баяністам, з тапельцам Блонькам, таксама ў лесе, за мурашнікамі. Але звычайна ўночы. Начальнік лагера меў вопыт работы і быў асцярожны — нам ніяк не ўдавалася ў злучцы з Таццянай Савельеўнай яго сфатаграфаваць.
Таццяна Савельеўна, беленькая ў напаўрасшпіленым беленькім халаце, кругленькая ў ім і пухленькая, падсадзіла мяне на тумбачку, села на зэдлік перада мной і стала фарбаваць мае яйчыкі ёдам.
Ведаеце, як шчыпле ёд падрапаныя яйчыкі? Паспрабуйце, падрапайце і памажце — гэта запамінаецца.
Ні боль у паху, ні страх, якога наглынаўся я з вадою і які, халодзячы ўсяго мяне, боўтаўся ў жываце: „А што цяпер будзе?.. Выганяць?.. Арыштуюць?.. Засудзяць?..” — не раўняліся са здранцвеннем, з якім глядзеў я зверху ў выраз белага халата Таццяны Савельеўны, студэнткі медыцынскага інстытута, дзе вучылася яна на педыятра, бо мела схільнасць да дзяцей. Пад напаўрасшпіленым халатам Таццяны Савельеўны наскрозь, да бездані, да белага сядзення зэдліка з карычнева-кучаравай шчотачкай на ягоным крайку, не было нічога. Толькі бела-мучное, тварожнае цела, толькі ўся яна сама. І перад маімі вачыма, слепячы іх, навісалі над безданню дзве бела-мучныя снежкі, дзве тварожныя гурбы з прылепленымі да іх буйнымі, пупырыстымі, сокам сцякаючымі малінінамі.
— Пашчасціла табе, Раман, што з раманчыкам застаўся, — не адрываючыся ад сваёй, можна сказаць, велікоднай забавы, з прыдыханнем сказала Таццяна Савельеўна і пальчыкам перакінула над яйчыкамі мой стручок з боку ў бок. — Толькі нешта ён, як нежывы, змерз і пасінеў... Пахукаем і сагрэем, а то адваліцца... Шкада будзе, Раманчык, раманчыка — харошанькі такі...
Яна першая назвала ўсяго мяне раманчыкам.
Раз, другі і трэці, узяўшыся за мае каленкі, хукнула тварожная фея з медыцынскага інстытута на нежывы і пасінелы стручок — і сталася дзіва: стручок ускочыў, як алавяны салдацік. Фея, здзейсніўшы дзіва, пацягнулася да салдаціка па ўзнагароду, але толькі-толькі, ледзь-ледзь дакранулася яна да галоўкі ягонай губамі і кончыкам языка, як галоўка беднага салдаціка дробна-дробненька запульсавала, задрыжэла, забілася — і пырснула ў губы феі саплівенькім струменьчыкам!..
Усё. Я сядзеў на тумбачцы, падціснуўшы ногі — нерухома, як маленькі Будда. Як дурненькі Будда. Я не знаў, што рабіць. Я не ведаў, куды падзецца. Я не разумеў, як пасля гэтага жыць. Бо я тады яшчэ і не здагадваўся, што Будда — сын імператара, што ўсё гэта ён дазваляе, бо ён тлусты і вясёлы, і шалёна шчаслівы ад жыцця. Пра гэта толькі нядаўна даведаўся я ад бацькі Лі-Лі, які чамусьці назваў сваю дачку па-кітайску.
А тады я нібыта падвёў самога сябе... Схлусіў самому сабе, здрадзіў... Я быў перакананы, што да гэтага гатовы, ці ні кожную ноч і ні кожны дзень уяўляючы, як яно будзе. Як нарэшце паспытаю я, як яно не ў кулачку, а там, у бяздоннай таямніцы, у валасістай шчыліне, у яе спратах і сховах, дзе спазнаю, што такое пытка. Чыя і якая, дзявочая ці жаночая — усё адно, але лепей жаночая, бо ў таямнічую слодыч дзявочай, гледзячы на аднакласніц, не надта верыў. У трызненнях сваіх я падсцерагаў недзе — найчасцей за стогам у толькі што скошаным лузе — белую-белую, дзябёлую-дзябёлую, з грудзямі да неба дзеўку ў чырвонай спадніцы, валіў яе ў стог, задзіраў ёй чырвоную спадніцу на малочныя грудзі, нагамі разводзіў яе мясістыя ногі — і!.. І першае, што я пастанавіў для сябе ў сваіх уяўленнях — гэта ўтыркнуцца ў пытку, увагнацца па корань, увайсці ў яе і не выходзіць. Ні за што і ніколі не выходзіць, быць у ёй, быць і быць...
І што на яве?.. На яве яйчыкі, пафарбаваныя ёдам, і адзін толькі дотык, адзін лізунок — і гатова: саплівенькі струменьчык... І даволі, і хопіць, і ніякай бяздоннай таямніцы, валасістай шчыліны... І наогул няма нічога, у чым бы хацелася быць, быць і быць, і нічога не хочацца, апроч як рвануць адсюль, збегчы, знікнуць, прапасці. Я разломваўся, разбураўся, распадаўся, рассыпаўся, я не пазнаваў сябе. Усе ўяўленні мае — міражы, усё жыццё маё — пыл і прах. Я не той, кім думаў быць, я падмануўся, прыняўшы сябе за іншага. О, жах!..
Мне было трынаццаць з паловай гадоў і я быў упэўнены, што за плячыма маімі — багаты сексуальны вопыт. Вопыт уяўленняў і вопыт мастурбацый — само сабой. Але не толькі ён. У шэсць гадоў падпітыя вясковыя мужыкі паклалі мяне на дванаццацігадовую дачку суседзяў, якая сказала мне, што я магу рабіць з ёй усё, што захачу, толькі не пісяць у яе. „Не пісяць", — гэта я зараз так кажу, бо ніякавата, а насамрэч яна сказала: „Толькі не сцы”. Пасля гэтага я доўга быў перакананы, што мужыкі завальваюцца на баб, каб пасцаць, і, не разумеючы, грэбліва здзіўляўся...
У сем гадоў я прынёс у школу прэзерватыў, які знайшоў пад матрацам у бацькоўскім ложку, пад якім праляжаў я ўночы з гадзіну, пакуль маці з бацькам не адскакалі на ім і не заснулі. Я не думаў, што бацька душыць маці і яна праз тое войкае, бо ведаў, што ён з ёй робіць. Мне было цікава, як ён, яна, яны гэта робяць, але з-пад ложка ўночы што ўбачыш?
Залез я ў сховішча пад ложкам не толькі таму, што мне было цікава. Я ўжо не аднойчы чуў, як бацькі ўночы скачуць і войкаюць, войкаюць і скачуць — і ўдзень мне сорамна было глядзець на маці і страшнавата на бацьку. Я не любіў іх за тое, чым яны па начах займаюцца. Да таго ж я думаў, што гэтым займаюцца толькі яны, адны яны — і яны вырадкі. Гэта трэба было ўдакладніць і праверыць.
Я надзьмуў прэзерватыў у нашым 1 „А” класе, завязаў яго нітачкай — і ўсе мае аднакласнікі пачалі з ім гуляцца. Я глядзеў на іх і бачыў, што ніхто з іх нават не здагадваецца, з чым гуляецца. Бацькі ў іх, выходзіла, не такія, як мае, такія толькі ў мяне. Калі ўвайшла настаўніца і спытала, што гэта такое і хто гэта прынёс, я сказаў, што гэта я прынёс і што гэта паветраны шарык, які знайшоў я пад матрацам у бацькоўскім ложку. Калі настаўніца зружавела, я зразумеў, што яна дакладна ведае пра тое, што гэта не паветраны шарык, а значыць, гэтым займаюцца ўсе, у тым ліку і настаўнікі. Мне стала прасцей, я без сораму пачаў глядзець на маці і без страху на бацьку, хоць настаўніца яму пра ўсё данесла — і ён мяне так дзягаю са спражкай адцягнуў, што я дні тры мог толькі стаяць за партай, а настаўніца, лярва старая гадоў трыццаці, не адпускала мяне дахаты і глядзела то сурова, то ўсміхаючыся.
У дзевяць гадоў каля лазні, дзе я падглядваў з-за разбітай і паваленай маланкай вярбы, як распараныя, чырвоныя бабы бегаюць асвяжацца да рэчкі, мяне злавіла распараная і чырвоная Ванда Бышынская, Бычыха, як яе празывалі. Яна ўсцягнула мяне на сябе і хацела са мной нешта зрабіць, але нічога не выйшла, і Бычыха са злосці, каб дарма не падглядваў, ушчыміла мой струк у расколіну вярбы, адкуль мяне са струком маім разам ледзьве вызвалілі мужыкі, што ішлі да лазні — добра, што бабы мыліся першымі. Уявіце, чаго я наслухаўся ад мужыкоў і ў той дзень, і пазней... А Бычыху хоць бы хто папракнуў. Наадварот, жартавалі ўсё развясёла: „Ну, блядзюга шалёная!.. Яшчэ дзякуй Богу скажы, што ўсіх астаніх баб не паклікала — і на шуфель цябе не пасадзілі...” Тады я зразумеў, што нават у сельскіх мужыкоў, простых і грубых, да жанчын усё ж асаблівая адносіны. Нават да такіх, як Бычыха.
Дарэчы, вы ўяўляеце, што такое пасадзіць на шуфель?.. Ведаеце пра такую забаву, каго-небудзь з вас, мужыкоў, садзілі?.. Гэта калі бабы ловяць падшыванца, салдаціка, а здолеюць, дык і мужыка, падымаюць ягонага раманчыка, перавязваюць, перацягваюць каля кораня, каб кроў не адыходзіла, каб раманчык стаяў і не падаў, садзяць салдаціка на шуфель, па чарзе калышуць яго на шуфлі ўверх-уніз, як горан кавальскі раздзімаюць, і па чарзе надзяваюцца на раманчыка... Іншым разам, калі баб збіралася каля шуфля столькі, як у лазні, дык здаралася, што раманчык яшчэ стаяў, а салдацік ужо і не жыў... так што якія ў мяне могуць быць прэтэнзіі да феі Таццяны Савельеўны? Ніякіх, нават смешна...
Іх і не было. Сама па сабе Таццяна Савельеўна з інстытутам яе медыцынскім і медыцынскім пунктам у піянерскім лагеры ніколькі мяне не цікавіла, значэнне мелі толькі яе тварожныя цыцкі з пупырыстымі малінінамі, карычнева-кучаравая шчотачка яе пыткі на крайку зэдліка, толькі яе функцыя. На месцы феі магла быць і суседская дачка, і Бычыха, і мая школьная настаўніца, і хто заўгодна... Але гэта была Таццяна Савельеўна — і яна нездарма ў медыцынскім інстытуце вучылася на педыятра, так і хочацца сказаць — на педыятрысу.
— Не бойся, салодзенькі мой... — шапнула яна, злізваючы з губ саплівенькі мой струменьчык, і стала гуляцца адной рукой з маім падвялым раманчыкам, а другой — з пафарбаванымі яйчыкамі, зноў схіляючыся да мяне, і раптам так накінулася на раманчыка, што я сапраўды забаяўся, каб не праглынула. У яйчыках цяплела і гарачэла, і раманчык не стаў разам са мной баяцца, а — торг-торг, торг-торг, торг-торг — вяртаўся ў шэрагі стойкіх алавяных салдацікаў такім цвёрдзенькім, хоць ты барабанчыкі яму давай. Таццяна Савельеўна ўзялася за мае шчыкалаткі, падняла мае ногі і па тварожных гурбах апусціла ў выраз халата спачатку іх... потым, прыпадымаючыся і прыціскаючыся, раманчыка з барабанчыкамі... пасля схапілася за мае кумпячкі, зграбла з тумбачкі і закінула пад халат мяне ўсяго, кульнуўшыся са мной дагары на ложак — трук-та-рук паадляталі і пасыпаліся з халата гузікі. Я аказаўся на ёй і амаль адначасова, у тое ж імгненне ў ёй — яна яшчэ ці не ў палёце злавіла майго раманчыка і проста ўтыркнула яго ў сябе, як моркаўку ў снежную бабу! Я і здзівіцца не паспеў з яе спрыту, нават не ўцяміў, што гэта адбылося. Гоп-гоп-гоп-гоп — пачала яна падкідваць мяне, абдымаючы аберуч, каб не ўзляцеў і не зваліўся, і я зразумеў нарэшце, што гэта якраз тое — бездань, шчыліна, таямніца, што тут і зараз, падкідваючыся, я і спазнаю пытку, але нічога такога, каб быць там, быць і быць не адчуваў, заварожана гледзячы на тварожныя гурбы, якія матляліся і калахаліся перад маімі вачыма, і з якіх, здавалася, вось-вось пырсне малінавая кроў.
"Гух!” — абваліўся пад намі спачатку ў нагах, пасля адразу „гах!” — у галовах абваліўся, даламаны ў нейкай, можа быць, і ў нашай палаце, ложак, і склаліся на мне, балюча ўдарыўшы, ягоныя нікеліраваныя спінкі.
Да ўсяго, што балела, мне яшчэ і гэта! — а Таццяна Савельеўна хоць бы запынілася! Закочваючы вочы і раздзімаючы ноздры, яна падскоквала пада мной і падскоквала, і жалезныя спінкі ложка бразгалі на мне і бразгалі, стук і грук стаяў, як у кузні, і нарэшце:
— Таццяна Савельеўна, што ў вас там?.. — настойліва грукнулі ў дзверы. — Дзе гэты падшыванец падзеўся, з міліцыі разбірацца прыехалі!..
Голас за дзвярыма быў голасам начальніка лагера, з якім Таццяна Савельеўна ці ні штоночы сустракалася ў лесе за мурашнікамі, — і Таццяна Савельеўна замерла на скаку. Яна ўся сціснулася, сцялася, учапілася за ўсяго мяне. Мы склешчыліся.
Я не знаў, што мы склешчыліся, я наогул не ведаў, што такое бывае, што так іншым разам здараецца, калі жанчына нечаканана і глыбінна, да жудасці палохаецца. Тады яшчэ не ведала гэтага і Таццяна Савельеўна, якая хоць і была студэнткай медыцынскага інстытута, але вучылася на педыятра, а не на секспатолага. Яна спіхвала, скідвала мяне з сябе нагамі, жыватом, рукамі і грудзямі, але тым, чым трымала, не адпускала. Там мне ўжо балела найбольш, і, відаць, не меней і ёй балела — і яна стала бялець і без таго белым тварам, глядзець на мяне з жахам, пачала нешта такое ўспамінаць і пра нешта такое здагадвацца...
І пакуль ламалі дзверы і ўрываліся начальнік лагера з міліцыяй, і пакуль ехалі дактары хуткай дапамогі з насілкамі, я ўсё быў, быў і быў у ёй, як некалі ўяўляў і марыў, утыркнуўся, увагнаўся, увайшоў і не выходзіў з яе — і нас разнялі, раз’ядналі, разлучылі навек толькі ў бальніцы.
Гідка было, страшна і сорамна. Але тое, што гідка, што страшна, што сорамна — забылася. Як і тое, што прычыніўся я тым днём да смерці чалавека. Я не хацеў, я жартаваў, я быў хлапчуком. І, можа быць, некалі я і памру з тым днём, абняўшыся ў ім са студэнткай медыцынскага інстытута Таццянай Савельеўнай. Увайду ў яе і не выйду, і буду ў ёй, і буду, і буду... Дзе яна цяпер, пухленькая мая?..
Шкада, што ўтапіўся Блонька. Ён не прамінуў бы мне адпомсціць, ён злаўчыўся б неяк і сфатаграфаваў мяне, яшчэ трынаццацігадовага і ўжо склешчанага, на насілках, на пухленькай Таццяне Савельеўне... Які б гэта быў фотаздымак, ён бы ў залатой раме ў мяне вісеў!..
Пакуль згадваў я і распавядаў даўняе, на ложку нашым, якое, на шчасце, не абвальваецца, адбыліся такія-сякія змены ў мізансцэне: Лі-Лі сядзела на мне, а я стаяў у ёй. У тым, што так і будзе, я не меў ніякага сумневу ўжо ў самым пачатку гісторыі пра страту нявіннасці, якая заўсёды аднолькава канчалася і з Таццянай Савельеўнай, і з Лі-Лі, з невядомай прычыны ўзбуджаючы яе, як парнафільм з наркотыкам. Зараз яна будзе спрабаваць склешчыцца са мной...
— Я пафейнічаю...
О, Госпадзі, не паспаць!..
На работу пара, хоць там няма чаго рабіць.